Bitsin... (Ağlatan şiir)

Sen varya sen. Sen benim herşeyimdin ulan. Öyle bir girdin ki içime ne sen çıkmasını bildin ne de ben çıkarmasını.Sensiz olur mu bundan sonra? Olmaz tabi ki. Ama olacak. Olmalı. Senizliği hayal bile etmekten korkan ben simdi sensizliği tercih ediyorum. Aşkimiz henüz ağaçtaki açmamış bır tomurcuk gibiydi. Ama bir türlü çiçek açmadı açamadı. O tomurcuk açacak öyle bir çiçek olacaktı ki. Hiçbir zaman solmayacaktı. Sabrettim bitanem. Güzel günleri bekledim ama gelmediler. Hatasız yalansız engelsiz günleri bekledim. Bekledim o çiçeğin korkusuzca açmasını bekledim. O gün gelecekti bitanem biliyorum gelecekti. O çiçek aşkımızla birlikte açıp boy gösterecekti. Bıkmadan usanmadan korkmadan sevecektim ben seni. Ama o çiçek son güneş ışıltısıyla açacakken doğruları karşımda buldum yikildim mahvoldum meğer ne yalanlar dönmüs arkamdan. Hançer gibi vurdu yalanların beni sırtımdan. Gelecekti bitanem gelecekti. Sana kavuşacaktım. Bitecekti içimdeki özlem. Seni seviyorum derken ellerimin titrediğini görecektin. Gözlerimin içine bakıp benliğimi okuyacaktın. Işte o zaman  anlayacaktın aşkımın şiddetini. Aşkımızı ne güzel ilan ederdik birbirimize. Yeri geldi kavga ettik bağıra bağıra. Hele bitanem karşılıklı ağlayışımızı unutamıyorum. Aşk bu olsa gerek. Ağladık bitanem ağladık biz. Aşkımıza ağladık. Hergün yolumuza çıkan engellere ağladık. Hatalara ağladık. Ama son pişmanlık neye yarar. Sevmek günah mı? Sevmek yasak mı bize? Seni tanıdığımdan bu yana nelere katlandım. Nelerden geçtim. Bambaşka bir kiz oldum. Gurur vardı önceleri bende. Fırlatıp attım. Inadıma kimse karşı gelemezdi ama senin her dediğin mantıklı gelirdi bana. Ikna olurdum. Kimsenin sözünü dinlemezken senin sözünden çıkmaz oldum. Ben elimden geleni yaptım. Affet dedin affettim. Affetmez olaydım. Bu içimdeki şüpheler kuşkular içimi yedi bitirdi. Hani derler ya Dal rüzgarı affetse bile kırılmıştır bir kere nede doğru bir söz. Işte bu bebeğim. Affettim ama unutmadım. Unutamadım. Doğrular her gece uykularımı böldü. Unutamadım. Biz severken sevilirken neden böyle oldu? Her gün yeni bir çıkmaz tazeledi gözyaşlarımı. Ağladım çok ağladım. Ayırmak istediler ayrılmadık. Canımızı yaktılar bitanem. Pes etmek mi? Ben kolay kolay pes etmezdim. Inandım çünkü o gün gelecekti. Belki de çok erken kaptırdım kendimi sana ama sabretmesini bildim. Beni sessiz sedasız terk ettiğinde de beklemesini bildim sabrettim. Sabrımı ödülü sen oldun. Olmaz olaydin. Inan o zaman seni sensiz yaşarken şimdiki halimden daha güçlüydüm daha mutluydum. Gidişinin sebebini öğrendim ya öğrenmeseydim keşke. Hatayı kendimde bilseydim. şimdiyse yüzüme vurulan bu doğrular içimi kemiriyor. Unutamıyorum. Kendimi yedek bir parça hissetmek çok zormuş çok acıymış. Bu yüzden bitanem gücüm kalmadi. Ağaçtaki tomurcuk açmıyor bir türlü. Korktu. Güveni kalmadi aşkımza. Susuz güneşsiz hiçbir çiçek filizlenemez hele birde ihanete uğrarsa solar gider ve işte soldu gitti. O tomurcuk dalından kurudu. O zamanlar senin ettiğin o güzel sözler büyülerdi beni. Inci tanem deyince uçardım havalarda. Inanıp kaptırırdım kendimi çocuk gibi. Artık her sözünde yalan aryorum. Nefret ediyorum o kelimeden. O kelimenin sahibi ben değilim çünkü. Affettim ama unutamadım. Unutamıyorum. Yaptığın delilanlılığa sığar mıydı? Bu muydu delikanlılığın? Yazık çok yazık. Bana gerçekleri bire bir anlattığın gün helal dedim. Alnından öpülecek insan dedim ama sence o doğruları öğrenmekte gecikmedim mi? Bitanem beni de anla. Banada hak ver. Ben böyle bir şeyi hak etmedim. Kendimi o zamanlarda yedirmedim. Bugün de yedirmiyorum. Seviyorum evet seviyorum. Seven insan affeder ama ben yapamadım. Affettim ama unutamadım. Senide daha fazla kırmadan incitmeden bitsin. Bitsin! Sözüne inanamadıktan sonra neye yarar seni seviyorum demek? Bu yüzden bitsin. Daha fazla üzemem seni. Inanmak istedikçe sözlerim daha çok yaraladı seni. Üzülme bitanem. Artık üzülme. Her gün hatanı yüzüne vuran birisi olmayacak. Gidiyorum. Hiç olmazsa ben seni sebepsiz terk etmiyorum. Sen o zamanlar kaybolup gittin. Ne bir haber saldın ne kendin aradın ne de inandırıcı bir sebep gösterdin. Hep hatayı kendimde aradım durdum. Sensizliğe alışmadım ama katlanmasını bildim. Seni sensiz yaşadım. Geri döndün. Yepyeni bir sayfa açmıştık. Kim tutmaz seven insan. Anlayışlı olur ama bir yere kadar. Sen bu şiirimi okurken kim bilir ben ne halde olacağım. Belki hak ettiğimi başkasıyla yaşarım ama seni unutmam. Hep aklımda kalacaksın. Belki gün gelir karşırız kim bilir. Kader belki bu oyunu da oynar bize. Senden neftet etmiyorum. Azcık da olsa anlıyorum seni. Sonuçta senin dediğin gibi erkeksin. Erkekler farklı düşünür. Bu gülüşümü sen çok iyi bilirsin. Içinde neler gizli benim bu gülüşümün. Aslında gözyaşi dolu bi gülüşmün.

Okumuş olduğu mükemmel şiirden dolayi Meral Hanıma sonsuz teşekkür ediyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim. :)